Szkolna na Celowniku

Tak z mojej perspektywy. Filmowe spotkania z Krzysztofem Kononowiczem były początkowo zabawne, absurdalne i nieszkodliwe, to był kabaret paradoksu. Gdzieś w tym wszystkim z czasem zanikała każda z tych właściwość, powstawały inne, te działały jak magnes na widzów-sieroty po patostrimach. Przeszliśmy z drobnych żartów, dialogów pełnych absurdu czy bujnych opowieści o np. ochroniarzu papieża, rosnących kamieniach, aż do ciężkiego klimatu nękania, płaczu, atakowania przodków, insynuacji i dużych pieniędzy. Tak zwane Uniwersum Szkolnej 17 miało kilka faz, każda z nich była oznaczona jakimś punktem granicznym. Pierwszy film z nagranym w lesie Majorem był dla mnie równią pochyłą. Jego linia czasowa od tamtego momentu bezlitośnie przyspieszyła. To samo miało miejsce w przypadku Krzysztofa, na przestrzeni lat powolutku "dokręcano śrubę". Poznałem Krzysztofa i Majora jako wesołych, zabawnych gości, jeden już nie żyje, a drugi zapewne zmierza w tym kierunku. Teraz to się ogląda inaczej.